Pulsoksymetr

Pulsoksymetria jest metodą nieinwazyjną. Metoda ta oznacza przezskórne oznaczanie wysycenia krwi tlenem. Metoda jest oparta na zasadzie saturaji – SpO2, czyli tak zwanego spektrofotometrycznego pomiaru wysycenia tlenem hemoglobiny. Wiąże się to z faktem, że hemoglobina utlenowana i odtlenowana ma właściwość do wykazywania odmiennych cech optycznych. Drugą funkcją badania, równoległą, jest rejestrowanie częstotliwości pracy serca (pulsu).

Pierwszy pulsoksymetr, czyli urządzenie do pomiaru saturacji krwi, zbudował Karl Matthes w 1935 roku, urządzenie, które wykorzystywało prześwietlanie tkanki małżowiny ucha. Natomiast termin „oksymetr” wymyślł w 1940 roku Glen Millikan – przyświecał mu cel, aby opisać słuchawkę stosowaną do wykrywania hipoksji, a to w lotach na dużych w wysokościach.

Przełom w budowie urządzeń nastąpił jak wiadomo wraz z pojawieniem się możliwości elektronicznych – w latach siedemdziesiątych XX wielu. Wtedy to nastąpiła miniaturyzacja urządzenia zwanego pulsoksymetr.